Coimbatore: The Forgotten Cradle of South Indian Cinema

 

Coimbatore: The Forgotten Cradle of South Indian Cinema

V.R. Ajith Kumar

Although Madras, which later became the cradle of South Indian cinema, earned the nickname “Kollywood” through Kodambakkam—the lucky land of filmmakers—the title originally belonged to Coimbatore, fondly called “Kovai” by Tamils. It was here, in the 1930s, that artists and industrialists came together and nurtured South Indian cinema.

Indian cinema first took shape in Bombay. It was in 1913 that Dadasaheb Phalke made Raja Harishchandra, regarded as the first Indian feature film. Around the same period, Hiralal Sen and others were experimenting with short films in Calcutta. In the South, Nataraja Mudaliar, a car dealer turned filmmaker, became the first pioneer. In 1917, he established the India Film Company and in 1918 produced and directed the silent film Keechaka Vadham. He later made Draupadi Vastrapaharanam and Lava Kusha, but due to financial troubles and a devastating fire in his studio, he had to retire before 1930. Still, Nataraja Mudaliar is remembered as the father of Tamil cinema. Though his ventures were based in Madras, it was Coimbatore that became the real hub of South Indian film production in the decades that followed.

On March 14, 1931, Ardeshir Irani released India’s first talkie, Alam Ara, in Hindi. Later that year, H.M. Reddy directed Kalidas, the first South Indian sound film, with dialogues in both Tamil and Telugu. Though shot in Bombay, film production soon shifted to Coimbatore. The establishment of Central Studios and Pakshiraja Studios in the 1930s and 1940s firmly planted the roots of cinema in Coimbatore. Landmark productions such as Sathi Leelavathi (1936) and Thyagabhoomi (1939) marked the beginning of this golden era.

Sathi Leelavathi, directed by Ramakrishna Chettiar of Krishna Pictures and based on a novel by S.S. Vasan (later the founder of Gemini Studios in Madras), holds a special place in Tamil film history. It was the debut film of M.G. Ramachandran (MGR), who would later rise to become the Chief Minister of Tamil Nadu. The film was produced at Central Studios in Coimbatore and directed by Ellis R. Duncan, a Hollywood filmmaker. Later, the blockbuster Malaikkallan, also starring MGR, was produced in Coimbatore.

Among the visionaries who shaped the industry, S.M. Sriramulu Naidu stands out. Active from 1935 to 1976, he revolutionized South Indian cinema. The son of railway station master Munisamy Naidu, Sriramulu joined his father’s bakery, Davy & Company, in 1932. His association with the Cosmopolitan Club of Coimbatore industrialists eventually steered him into filmmaking. He initially worked with R. Rangaswamy at Premier Cinetone Studio in 1934. When Premier folded, a consortium including Ramakrishna Chettiar (brother of R.K. Shanmukham Chetty, India’s first Finance Minister), B. Rangaswamy Naidu, C.N. Venkatapathy Naidu, S. Bhimiya Chetty, P.A. Raju Chettiar and Samikannu Vincent founded Central Studios, with Sriramulu as a working partner.

On 17 acres at Singanallur, Coimbatore, Central Studios thrived from 1936 to 1955, producing 47 films, including Bhakta Tukaram (1936) starring Carnatic musician Musiri Subrahmanya Iyer. The studio’s last production was Town Bus (1955), directed by K. Somu.

In 1945, Sriramulu acquired the former Premier Studio, renaming it Pakshiraja Studio. Its 1950 production, Ezhai Padum Paadu, directed by K. Ramnoth, became a milestone. Adapted from Victor Hugo’s Les Misérables, it was a massive hit and is one of the ten Tamil films preserved by the National Film Archive of India. The film featured S.V. Sahasranamam, T.S. Balaiah, S.D. Subbulakshmi, P. Bhanumathi, and N. Seetharaman—who, after playing Inspector Javert, came to be popularly known as “Javert Seetharaman.”

Pakshiraja also produced Malaikkallan (scripted by M. Karunanidhi), later remade in Telugu as Aggi Ramudu with N.T. Rama Rao. The remarkable fact that MGR, Karunanidhi, and NTR—associated with this single film—each went on to become Chief Ministers, remains a unique historical coincidence.

Pakshiraja Studio, located on Puliyakulam–Sungam Road, was a state-of-the-art facility. Spread across four acres, it included star apartments, 30 rooms, carpentry workshops, a beauty salon, a film lab, a canteen, and even a mini-zoo with a tiger. Its emblem featured Garuda standing on a globe, subduing a serpent. Bollywood stars Dilip Kumar and Meena Kumari stayed here during the making of Azad (1955), a Hindi remake of Malaikkallan. Other celebrated films shot here included Kannika Pavalakodi, Maragatham, Kalyaniyin Kanavan (starring Sivaji Ganesan and B. Saroja Devi), and the Malayalam classic Sabarimala Sri Ayyappan (1961).

Sriramulu Naidu is remembered as a pioneer who modernized set construction, editing, and sound design, moving cinema from mythological themes to socially relevant subjects. His vision, technical brilliance, and commitment to quality left an indelible mark.

Parallel to film production, Coimbatore also became a hub for film exhibition, thanks to the efforts of Samikannu Vincent. A Southern Railway employee, Samikannu purchased a projector and silent films from a Frenchman named DuPont in 1905 and began touring South India with his screenings. In 1917, he established Variety Hall, South India’s first permanent cinema theatre, at Town Hall in Coimbatore. Variety Hall (later renamed Delight) ran for over a century before being demolished in 2024. Notably, Samikannu was the first to introduce printed cinema tickets. He also electrified his theatre with a European generator at a time when the Coimbatore municipality had only one street lamp. His pioneering spirit laid the foundation for cinema exhibition across South India. The last screening at Delight was held in June 2023, featuring the 1980 Rajinikanth film Manithan.

By the 1940s and ’50s, however, the film industry shifted to Madras. Its rapid urban growth, better transport facilities, distribution networks, and political clout ensured that Kodambakkam, with giants like AVM and Gemini Studios, became synonymous with South Indian cinema. Coimbatore, despite its glorious start, gradually lost its prominence.

Sriramulu Naidu later acquired the Bobbili Raja Palace in Bangalore and established Chamundeshwari Studios in 1970. He passed away in 1976. Central Studio and Pakshiraja Studio, once the pride of Coimbatore, have since been repurposed for commercial ventures. Today, the Coimbatore era of cinema remains a fond and fascinating memory of the golden beginnings of South Indian film.

 

A weekend in Tiruchirappalli

A Weekend in Tiruchirappalli

It is only 120 km from Sivaganga to Tiruchirappalli. Yet, even after completing two years in Sivaganga, we had not managed to make the trip. One evening, on a sudden decision, we set off and reached the Tiruchirappalli Circuit House by 8 pm. The Circuit House stands on a spacious campus. After dinner at Hotel Junior Kupanna nearby, we returned and fell asleep.

The next morning, we had breakfast at Kupanna itself and, with the help of Google Maps, reached Malaikottai. The roads around the fort are narrow, and some are one-way. At the fort gate, a few officials guided our vehicle, and from there we began climbing the steps.

Tiruchirappalli is an ancient city on the banks of the Kaveri River. Malaikottai, rising 273 feet above the city, stands on a rock estimated to be 3.8 billion years old. The Pallavas built the first fort and temple complex in the 6th century, later expanded by the Cholas, the Madurai Nayaks, and the Carnatic rulers. The fort was of great importance in the wars between the Nayaks and the Carnatic Nawabs and later served as a British military base in the 18th century.

At the top of the hill is the Uchi Pillayar Temple, dedicated to Lord Ganesha, while midway stands the Thayumanaswamy Temple for Lord Shiva. The fort walls, cannon, and stairs were built by the Nayaks. There are 400 steps to the summit, and both the fort and temples are carved out of the rock itself. From the top, the panoramic views of the city and the Cauvery are breathtaking.

In hindsight, it would have been better to visit the Sri Ranganathaswamy Temple at Srirangam in the morning, enjoy the city views, and then climb Malaikottai in the evening. Due to a planning slip, we reached Srirangam at noon.

The Sri Ranganathaswamy Temple, located on Srirangam Island between the Cauvery and Kollidam rivers, is one of the foremost Vishnu temples in India. The great Vaishnava philosopher Ramanuja lived here, taught, and attained samadhi. The temple, built in the Dravidian style, covers 156 acres and has seven concentric courtyards symbolizing seven layers of spirituality. Its 21 gopurams include the majestic Rajagopuram, rising 236 feet, the tallest temple tower in Asia. Within the complex are 50 shrines, 39 mandapams, numerous tanks, and the famed thousand-pillared hall. The vimana over the sanctum is covered in gold. Developed over more than two millennia, the temple bears the imprint of the Cholas, Pandyas, Hoysalas, Vijayanagara kings, and the Nayaks.

After lunch, we went to the newly opened Trichy Bird Park at Kambarasanpet, near the Kudamurutty bridge on the Trichy–Karur road. Built at a cost of ₹18.63 crores and spread over 4 acres, the park has quickly become one of Trichy’s main attractions. The aviary alone covers 60,000 square feet, making it one of the largest in India, and houses over forty species of birds. Among them are exotic pigeons such as the Frillback, Pomeranian Pouter, Shield Pouter, Scandroon, Diamond Dove, Long Face Tumbler, Maltese, Oriental Frill, Jacobin, and Modena, as well as macaws, cockatoos, Amazon parrots, ostriches, emus, finches, sparrows, chickens, and ducks.

The park provides a natural environment with nets and lighting that allow free air circulation. Its thematic sections include mountains, forests, farmlands, beaches, deserts, waterfalls, and ponds. There is also a large aquarium, a 7-D mini-theatre, a toy train, a playground, and a café. The park, open from 9 am to 6 pm, charges ₹200 for adults and ₹150 for children.

By the time we left the park, the sun was beginning to set. We bid farewell to Tiruchirappalli and returned to Sivaganga late at night, carrying with us memories of a delightful trip.

 

 

Stray Dogs: Towards a Humane and Practical National Policy

 

Stray Dogs: Towards a Humane and Practical National Policy

The Supreme Court’s recent decision on stray dogs is commendable. The dog menace is not confined to Delhi—it is a pan-India issue. All state governments, union territories, and the central government must work together. Instead of multiple departments, conflicting laws, and scattered court rulings on the protection and control of stray dogs, there should be a single law and a clear national policy. The approach must be humane, but also people-friendly.

A dog is essentially a pet—an animal meant to be raised in homes and farms, not on the streets. Unfortunately, they have now taken over public spaces. The court must also examine the financial interests involved, where certain groups show an unusual affection for stray dogs, while neglecting animals like goats, cows, bulls, buffaloes, and chickens.

History shows us that when the population of any species grows unchecked, measures are taken to regulate it. That was the practice in India too, until animal welfare groups and vaccine manufacturers created the current unsustainable situation. The most practical and peaceful solution is to empower local governments to humanely euthanize stray dogs when necessary.

For this to happen, strong public pressure is essential. Citizens, media, and social movements must compel political parties to include a clear stance on stray dogs in their election manifestos. Local governments should be given the authority to implement a uniform national policy on stray dog control—ensuring safety, dignity, and balance for both humans and animals.

Kerala's Liquor Industry: A Path to Economic Prosperity

 

Kerala's Liquor Industry: A Path to Economic Prosperity

Last year, the people of Kerala consumed a staggering ₹19,700 crore worth of liquor, with a significant portion of this revenue going to the government and liquor manufacturers. This has led to the observation that Malayalis are, in a sense, generously donating a large part of their earnings back to the industry and the state.

Kerala possesses vast untapped resources that could be leveraged to produce high-quality liquor. For instance, fruits worth an estimated ₹100 crore are wasted annually. Similarly, the byproducts of various medicinal plants used in Ayurvedic medicine could be repurposed for spirit production. Other potential raw materials include perishable rice and wheat, coconut toddy, and spirit derived from tapioca.

To capitalize on this potential, the state-owned Bevco, which already enjoys massive profits, could establish a research laboratory. This could be done through a private partnership or with the assistance of the CSIR. The lab could focus on developing and patenting new, high-quality liquor products. Once patented, these products could be manufactured on a large scale through a private partnership, with a clear focus on both domestic and international markets.

By producing and exporting their own high-quality liquor, Kerala could not only satisfy local demand but also generate significant revenue from other states and abroad. This would redirect the substantial amount of money currently flowing to liquor producers outside the state back into Kerala's economy. The crucial question is whether the current Left government can effectively utilize the liquor industry to improve the state's overall economic condition.

From Stamps to Shutters: The Journey of Guruswamy Perumal

 

From Stamps to Shutters: The Journey of Guruswamy Perumal

--V.R.Ajith kumar

  Eighty-seven-year-old Guruswamy Perumal and his eighty-one-year-old wife, Kokila, came for a short visit to their hometown of Tenkasi from Melbourne, Australia, after two years. After spending two months there, they stopped at our residence in Koyambedu, Chennai, on the morning of August 5, 2025, on their way back to Melbourne. While conversing with Guruswamy, I felt compelled to write his remarkable life story.

Guruswamy was born in February 1938, the eldest of five children of A. Perumal Naidu and Muthammal. His father worked in the postal department during British rule and, after serving in many places, finally settled in Tenkasi. There, Guruswamy completed his schooling up to the tenth grade.

It was his father who first introduced him to hobbies such as stamp and coin collection, encouraging him to correspond with pen friends abroad. This widened his horizon and later proved to be a gateway to another passion—photography.

A turning point came in 1956 when his classmate Gomathi Nayakam, son of a local judge, brought a Kodak Brownie camera to school. Guruswamy was fascinated. Watching his friend click photos, touching the camera, and looking through its viewfinder opened an entirely new world for him. Gomathi, impressed by Guruswamy’s eye for detail, often said, “Photography will be your calling.”

Other friends also entrusted him with their cameras—Jawahar Ali’s West German-made Isol 3 and Kalyana Sundaram’s Aries Flux—further widening his world of photography. His Italian pen friend, Vittoria Corradini, introduced him to the Ferrania camera and explained its use, which greatly deepened his technical knowledge.

In 1957, Guruswamy joined the postal service, starting as a stamp vendor and later becoming a postal assistant. At that time, he still could not afford a camera of his own. In 1962, he married Kokila of Tenkasi. His passion for photography truly blossomed after he joined the Army Postal Service on deputation in 1971, having cleared an exam in Tiruchirapalli. During training in Nagpur, he bought his first camera—a second-hand Russian-made Lubitel-2. Soon after, his posting took him to Akhnoor, on the Jammu border along the Chenab River, where his photographic journey truly began. Impressed by his talent, the postal director in Delhi not only appointed him as the official photographer of the Army Postal Service but also granted him permission to take civilian photographs.

From then on, Nikon cameras became his lifelong companions. Starting in 1972, he owned and used models ranging from the Nikon FM and F3 to the D700, D610, D750, and most recently the mirrorless Nikon Z7 II.

By 1974, Kokila and their daughters, Jayanti and Meera, joined him in Delhi. While Kokila shouldered the family responsibilities, Guruswamy focused entirely on photography. His postings later took him to Shillong, Shimla, Nagpur, and finally back to Delhi. After completing his deputation in 1990, he rejoined the civil postal department and settled in Noida.

In Noida, he thrived as an associate photographer with APJ School. He also worked with the Hospital Services Consultancy Corporation of India and served as the official photographer for Tamil Nadu Bhavan and Kerala House in Delhi.

His passion for philately and numismatics was equally fruitful. His stamp collection grew to around 40,000 pieces, including rare mint issues of Queen Elizabeth II. Notably, ten card proofs of an 1857 George Washington stamp fetched him ₹1 lakh at a Robinson Law Auction in England in 1986—enough to purchase a house in Noida. His coin collection included rare pieces from Rajaraja Chola’s era and cardboard coins from Kaiser Wilhelm II’s Germany, many of which he later sold in Melbourne.

Unlike most who migrate abroad in youth, the Perumal couple’s journey to Australia began late. In 2006, at the age of 68, Guruswamy went to Melbourne to care for his ailing daughter Meera. After securing permanent residency in 2008, he and Kokila faced initial struggles in finding work. Refusing to depend on their children, Guruswamy turned to photography once again.

He began covering Indian community events in Melbourne, which soon led to private assignments. His work reached the Consulate General of India in Melbourne in 2009, marking a turning point. From then on, he became a sought-after photographer for community events, cultural programs, and magazines such as Indian Art and The Indian Sun. When Saravana Bhavan opened its Melbourne branch, it was Kokila who lit the inaugural stove. Their prominence in the Indian community grew, and in 2012 Guruswamy was honored among fifty Indians in Melbourne who had excelled in their fields.

Today, the couple holds Overseas Citizen of India  status, with lifetime visas and rights to own property in India. Yet, they prefer to remain in Australia, where senior citizens receive excellent healthcare, pensions, and concessions, along with dignity and respect. In contrast, visits to India often feel overwhelming, weighed down by systemic inefficiencies and the indifference toward elders.

Now, even as his fingers tremble with age, Guruswamy still lifts his Nikon Z7 II with joy, clicking portraits with the same youthful passion. When they left our home for the airport, they looked less like an elderly couple and more like two spirited companions ready for another journey together.

May their lives, enriched by photography, stamps, and coins, continue beyond a century—a testimony to passion, resilience, and love.

---

Thanjavur: Ancient Wonders, Modern Moments

 

തഞ്ചാവൂര്‍ കാഴ്ചകള്‍

**********************

- വി.ആര്‍.അജിത് കുമാര്‍

++++++++++++++

2025 ജൂണ്‍ മാസത്തിലായിരുന്നു തഞ്ചാവൂരിലേക്കുള്ള രണ്ടാമത്തെ യാത്ര.ശിവഗംഗയില്‍ നിന്നും വൈകിട്ടാണ് പുറപ്പെട്ടത്.പുതുക്കോട്ടയില്‍ നിന്നും രാത്രി ഭക്ഷണം കഴിച്ച് പതിനൊന്നുമണിയോടെ സര്‍ക്യൂട്ട് ഹൌസിലെത്തി.വളരെ വിശാലമായ കാമ്പസാണ് സര്‍ക്യൂട്ട് ഹൌസിനുള്ളത്.നല്ല പച്ചപ്പും.മുറികള്‍ നല്ല സൌകര്യമുള്ളവയാണ്.യാത്രാക്ഷീണമുണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ നന്നായുറങ്ങി.രാവിലെ പ്രഭാത ഭക്ഷണവും കഴിച്ച് ബൃഹദേശ്വര ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് പോയി.2017 ലാണ് ആദ്യമായി ക്ഷേത്രം കാണാന്‍ പോയത്.അന്നത്തേതിനേക്കാള്‍ നഗരം ഏറെ വികസിച്ചിട്ടുണ്ട്. ചില റോഡുകളൊക്കെ വീതികൂട്ടിയിട്ടുണ്ട്.ബ്രാന്‍ഡഡ് കമ്പനികളുടെ ഷോറൂമുകളും കൂടുതലായി വന്നിട്ടുണ്ട്. തഹസില്‍ദാര്‍ മൂര്‍ത്തിയും ഞങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം വന്നിരുന്നു.വളരെ സാത്വികനായ ഒരു മനുഷ്യന്‍.

മനുഷ്യ നിര്‍മ്മിതമായ ഒരത്ഭുതമാണ് തഞ്ചാവൂര്‍ ക്ഷേത്രം.ലോകാത്ഭുതങ്ങളുടെ പട്ടികയില്‍ കയറാവുന്ന ഒരുപിടി ഇടങ്ങള്‍ ഇന്ത്യയിലുള്ളതില്‍ ഒന്നായി തഞ്ചാവൂര്‍ ക്ഷേത്രത്തെ കണക്കാക്കാം. ക്ഷേത്രത്തെ രാജരാജേശ്വരം എന്നും പെരുവുടയാര്‍ കോവില്‍ എന്നും വിളിക്കാറുണ്ട്.രാജരാജചോളന്‍ ഒന്നാമന്‍ പണികഴിപ്പിച്ച ശിവക്ഷേത്രമാണിത്.സിഇ 1003ല്‍ നിര്‍മ്മാണം തുടങ്ങിയ ക്ഷേത്രം 1010 ലാണ് പണി പൂര്‍ത്തിയാക്കിയത്. 1987 ല്‍ മാത്രമാണ് മൂന്ന് ചോളക്ഷേത്രങ്ങളെ ഒന്നായി ഗ്രേറ്റ് ലിവിംഗ് ചോള ടെമ്പിള്‍സ് എന്ന നിലയില്‍ ലോകപൈതൃക പട്ടികയില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തിയത്.മറ്റ് രണ്ട് ക്ഷേത്രങ്ങള്‍ അരിയാളൂര്‍ ജില്ലയിലെ ഗംഗൈകൊണ്ട ചോളപുരവും കുംഭകോണത്തിനടുത്ത് ദാരാസുരത്തുള്ള ഐരാവതേശ്വര ക്ഷേത്രവുമാണ്.

സിഇ 985 മുതല്‍ 1014 വരെയാണ് രാജരാജ ചോളന്‍ ഒന്നാമന്‍ തഞ്ചാവൂര്‍ കേന്ദ്രമാക്കി ഭരണം നടത്തിയത്.രാജാവിന്‍റെ അധികാരം,സമ്പത്ത്, നാടിന്‍റെ കലാമികവ് എന്നിവയുടെ പൂര്‍ണ്ണതയാണ് ബൃഹദേശ്വര ക്ഷേത്രം.അക്കാലത്തെ വാസ്തുവിദ്യയുടെ പരകോടി എന്നിതിനെ വിശേഷിപ്പിക്കാം.ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും വലിയ ക്ഷേത്രങ്ങളില്‍ ഒന്നാണ് തഞ്ചാവൂര്‍ ശിവക്ഷേത്രം.പതിമൂന്ന് നിലകളുള്ള ക്ഷേത്രം പിരമിഡിന്‍റെ രൂപത്തിലാണ് നിര്‍മ്മിച്ചിരിക്കുന്നത്.ക്ഷേത്രഗോപുരം അഥവാ വിമാനം ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരമുള്ള ഗോപുരങ്ങളില്‍ ഒന്നാണ്.216 അടിയാണ് ഉയരം.ക്ഷേത്രത്തിന്‍റെ അടുത്തൊന്നും പാറകളില്ല എന്നത് നമ്മെ അത്ഭതപ്പെടുത്തും.ഏകദേശം 25 കിലോമീറ്റര്‍ അകലെയുള്ള സരഭേജി ഗ്രാമത്തില്‍ നിന്നാണ് പാറകള്‍ കൊണ്ടുവന്നത്.അയ്യായിരത്തിലേറെ ആളുകള്‍ ഇതിനായി പണിയെടുത്തതായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.യുദ്ധത്തില്‍ പിടിക്കപ്പെട്ട അടിമകളും ജയില്‍ ശിക്ഷ അനുഭവിക്കുന്നവരുമെല്ലാം ഈ ജോലികളില്‍ പങ്കാളികളായി.ക്ഷേത്ര നിര്‍മ്മാണം ഒരു എന്‍ജിനീയറിംഗ് വിസ്മയമാണ് എന്ന് നൃസംശയം പറയാന്‍ കഴിയും.ഉച്ച സമയത്ത് ഗോപുരത്തിന്‍റെ നിഴല്‍ ഭൂമിയില്‍ പതിക്കില്ല എന്നതും ഒരു പ്രത്യേകതയാണ്.ക്ഷേത്രത്തിന്‍റെ ആദ്യ ഗോപുരത്തിന് കേരളാന്തകന്‍ ഗോപുരം എന്നാണ് പേര്.കേരള രാജാവായ ഭാസ്ക്കര രവിവര്‍മ്മനെ തോല്‍പ്പിച്ച് അവിടെനിന്നും കോണ്ടുവന്ന സ്വത്ത് ഉപയോഗിച്ചാണ് ആ ഗോപുരം പണിതത്.അഞ്ച് നിലകളുള്ള ഈ ഗോപുരത്തിന് നിറച്ചാര്‍ത്തുകളില്ല.മണലും കുമ്മായവും ശര്‍ക്കരയും ഉപയോഗിച്ചാണ് നിര്‍മ്മാണം നടത്തിയിട്ടുള്ളത്.രണ്ടാമത്തെ ഗോപുരം രാജരാജേശ്വരന്‍ ഗോപുരമാണ്.ഇതിന് മൂന്ന് നിലകളാണുള്ളത്.

ക്ഷേത്രഗോപുരത്തിലെ കലശത്തിന് എണ്‍പത് ടണ്‍ ഭാരമാണുള്ളത്.ആറ് കിലോമീറ്ററോളം വരുന്ന ചരിഞ്ഞ പാതയിലൂടെ ആയിരക്കണക്കിന് മനുഷ്യരും ദശക്കണക്കിന് ആനകളും ചേര്‍ന്നാണ് കലശപ്പാറ ക്ഷേത്രത്തിന് മുകളില്‍ സ്ഥാപിച്ചത് എന്നാണ് കണക്കാക്കുന്നത്.ഇതിനുള്ളില്‍ അനേകം വിത്തുകളും സൂക്ഷിക്കുന്നു.പ്രകൃതി ദുരന്തം വന്ന് കൃഷിയെല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടാലും ഈ വിത്തുകള്‍ മനുഷ്യരെ സംരക്ഷിക്കും എന്നതാണ് ഇതിനുപിന്നിലെ ചിന്ത.ഓരോ പന്ത്രണ്ട് വര്‍ഷം കൂടുമ്പോഴും കുംഭാഭിഷേകം നടക്കുമ്പോള്‍ ഈ വിത്തുകള്‍ മാറ്റി പുതിയ വിത്തുകള്‍ നിറയ്ക്കും. ശൈവമതത്തിലെ കഥകള്‍,പുരാണരംഗങ്ങള്‍,നര്‍ത്തകരുടെയും സംഗീതജ്ഞരുടെയും ഛായചിത്രങ്ങള്‍ എന്നിങ്ങനെ അനേകം ശില്‍പ്പങ്ങളാല്‍ അലംകൃതമാണ് ക്ഷേത്രഭിത്തികള്‍.ശ്രീകോവിലിന്‍റെചുവരുകളില്‍ മനോഹരമായ ചിത്രങ്ങളും കാണാം. ചോളകാലത്തെ ചിത്രങ്ങളെ മറച്ച് നായക് ഭരണകാലത്ത് വരച്ച ചിത്രങ്ങളും ഈ കൂട്ടത്തിലുണ്ട്. ശിവവാഹനം എന്നു സങ്കല്‍പ്പമുള്ള നന്ദി എന്ന കാളയുടെ കൂറ്റന്‍ ശില്‍പ്പത്തിന് ആറ് മീറ്റര്‍ നീളവും രണ്ടര മീറ്റര്‍ വീതിയും നാല് മീറ്റര്‍ ഉയരവുമുണ്ട്. ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും വലിയ രണ്ടാമത്തെ നന്ദിയാണ് തഞ്ചാവൂരിലേത്.ആന്ധ്രയിലെ ലെപാക്ഷിയിലാണ് ഏറ്റവും വലിയ നന്ദിയുള്ളത്.ചോളകാലത്തെ നന്ദിയെ ഇളക്കിമാറ്റി നായക്കാണ് ഇത് സ്ഥാപിച്ചത്.ഇളക്കിമാറ്റിയ നന്ദിയെ മതിലിനോട് ചേര്‍ന്ന് ഇപ്പോഴും സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു.ക്ഷേത്രത്തിന് ചുറ്റിലുമായുള്ള കോട്ടപോലെയുള്ള മതിലും മറാത്തകള്‍ പിന്നീട് കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തതാണ്.പ്രധാന ക്ഷേത്രത്തിന് ചുറ്റിലുമായുള്ള കാര്‍ത്തികേയ ക്ഷേത്രവും പാര്‍വ്വതീ ക്ഷേത്രവും ഗണേശകോവിലും ഇത്തരത്തില്‍ പിന്നീട് ചേര്‍ത്തവയാണ്.

ആധുനിക യന്ത്രങ്ങളുടെ സഹായമില്ലാതെ കൃത്യമായി പാറകള്‍ ചേര്‍ത്തുവച്ച് നടത്തിയ നിര്‍മ്മാണമാണ് ദ്രവീഡിയന്‍ ക്ഷേത്രകല.ഇത് വലിയ പഠനം അര്‍ഹിക്കുന്ന ഒന്നാണ്.ക്ഷേത്രഗോപുരങ്ങളേക്കാള്‍ ഉയര്‍ന്നുനില്‍ക്കുന്ന മകുടം തമിഴ്നാട്ടിലെ മറ്റ് ക്ഷേത്രങ്ങളില്‍ കാണാന്‍ കഴിയുന്നതല്ല.ആയിരം വര്‍ഷങ്ങളായി ശൈവമത വിശ്വാസികളുടെയും നിര്‍മ്മാണകലയില്‍ താത്പ്പര്യമുള്ളവരുടെയും പ്രിയപ്പെട്ട ഇടമാണ് ബൃഹദേശ്വരക്ഷേത്രം.നര്‍ത്തകരും സംഗീതജ്ഞരും പണ്ഡിതരും ആസ്വാദകരും ആഹ്ലാദത്തോടെ കൂടിച്ചേര്‍ന്ന ഇടം. ഇവിടത്തെ ലിഖിതങ്ങള്‍ ചോളചരിത്രവും ഭരണസംവിധാനവും തമിഴ് എപ്പിഗ്രാഫിയും മനസ്സിലാക്കാന്‍ വിദഗ്ധരെ സഹായിക്കുന്നു.ക്ഷേത്രലിഖിതങ്ങളില്‍ നികുതി പിരിവ്,ഭൂദാനം,പൂജാരിയുടെയും നര്‍ത്തകര്‍,പാചകക്കാര്‍,കാവല്‍ക്കാര്‍,കണക്കപ്പിള്ള തുടങ്ങിയവരുടെ ശമ്പളം എന്നിവയും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇപ്പോഴും നൃത്ത-സംഗീത പരിപാടികളുടെ ആലയമായി നിലനില്‍ക്കുന്ന ക്ഷേത്രത്തില്‍ മഹാശിവരാത്രിയില്‍ വലിയ ജനസഞ്ചയമുണ്ടാകാറുണ്ട്.11-12 നൂറ്റാണ്ടുകളില്‍ സാംസ്ക്കാരിക- വിദ്യാഭ്യാസ കേന്ദ്രമായിരുന്ന ക്ഷേത്രത്തിന്‍റെ നടത്തിപ്പിനായി രാജാവ് സ്വര്‍ണ്ണവും ഭൂമിയും ഗ്രാമങ്ങളും സംഭാവന ചെയ്തിരുന്നു.400 ദേവദാസികളും ക്ഷേത്രത്തിന്‍റെ ഭാഗമായിരുന്നു.അവര്‍ ദിവസവും നൃത്ത-സംഗീത പരിപാടികളും അവതരിപ്പിച്ചിരുന്നു. 13-16 നൂറ്റാണ്ടുകളില്‍ തഞ്ചാവൂര്‍ പാണ്ഡ്യരുടെയും വിജയനഗര സാമ്രാജ്യത്തിന്‍റെയും നായക്കുമാരുടെയും കൈകളിലായി.17-18 കാലത്ത് മറാത്തകളായിരുന്നു അധികാരം കൈയ്യടക്കിയിരുന്നത്. പത്തൊന്‍പതാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ബ്രിട്ടീഷുകാരാണ് പൂര്‍വ്വകാലങ്ങളെക്കുറിച്ചും ക്ഷേത്രസ്വത്തിനെ കുറിച്ചുമുള്ള ഡോക്യുമെന്‍റേഷന്‍ നടത്തിയത്.2004 ല്‍ ക്ഷേത്രത്തിന്‍റെ ആയിരം വര്‍ഷം ആഘോഷിച്ചു.ബൃഹദേശ്വര ക്ഷേത്രം സ്മാരകം എന്ന പട്ടികയിലായതിനാല്‍ എല്ലാ മതക്കാര്‍ക്കും ഇവിടെ പ്രവേശനമുണ്ട്. പല ഭൂമികുലുക്കങ്ങളേയും അധിനിവേശങ്ങളേയും അതിജീവിച്ചാണ് ഈ സ്മാരകം നിലനില്ക്കുന്നത്.രാവിലെ ആറ് മുതല്‍ 12.30 വരെയും വൈകിട്ട് നാല് മണി മുതല്‍ എട്ടര വരെയുമാണ് സന്ദര്‍ശന സമയം. മാന്യമായ ഏത് വേഷവുമണിഞ്ഞ് ഇവിടെ പ്രവേശിക്കാം.

ക്ഷേത്രദര്‍ശനം കഴിഞ്ഞ് ഞങ്ങള്‍ കൊട്ടാരം കാണാനാണ് പോയത്. ഇത് പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ നായക്കാണ് നിര്‍മ്മിച്ചത്.അതുകൊണ്ട് നായക് കൊട്ടാരം എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു.ക്ഷേത്രത്തില്‍ നിന്നും ഒരു കിലോമീറ്റര്‍ ദൂരമേയുള്ളു കൊട്ടാരത്തിലേക്ക്.17-18 നൂറ്റാണ്ടുകളില്‍ മറാത്തകള്‍ കൊട്ടാരത്തെ വികസിപ്പിച്ചു.ഇപ്പോള്‍ ഇതിന്‍റെ ഒരു ഭാഗം മ്യൂസിയമാണ്.ബാക്കി ഭാഗത്ത് മറാത്ത ഭരണാധികാരികളുടെ അനന്തര തലമുറ താമസിക്കുന്നു.ചോളരുടെ പതനത്തെ തുടര്‍ന്ന് തഞ്ചാവൂര്‍ നഗരം വിജയനഗര സാമ്യാജ്യത്തിന് കീഴിലാവുകയും നായക്കുമാരെ അധികാരമേല്‍പ്പിക്കുകയുമായിരുന്നു.പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടിന്‍റെ മധ്യത്തിലായിരുന്നു കൊട്ടാരം നിര്‍മ്മിച്ചത്.പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലാണ് ശിവജിയുടെ അര്‍ദ്ധ സഹോദരന്‍ വേങ്കോജി തഞ്ചാവൂര്‍ കീഴടക്കുന്നത്.ബ്രിട്ടീഷുകാര്‍ ഭരണം ഏറ്റെടുക്കും വരെ ഭോസ്ലെ മറാത്തകളാണ് നാട് ഭരിച്ചത്.നായക്-മറാത്ത വാസ്തുവിദ്യയാണ് കൊട്ടാരത്തില്‍ കാണാന്‍ കഴിയുക.വലിയ ദര്‍ബാര്‍ ഹാളില്‍ നല്ല നിറമുള്ള പെയിന്‍റിംഗുകളും കുമ്മായം കൊണ്ടുള്ള ചിത്രപ്പണികളും കാണാം.രാജാ സര്‍ഭോജി സ്ഥാപിച്ച ലൈബ്രറിയാണ് മറ്റൊരു പ്രത്യേകത.ഏഷ്യയിലെ പഴക്കമുള്ളതും പ്രസിദ്ധി കേട്ടതുമായ പുസ്തകശാലയാണിത്. 1798-1832 ആണ് സര്‍ഭോജി രണ്ടാമന്‍റെ കാലം.49,000 അപൂര്‍വ്വ താളിയോലകള്‍,പഴംതമിഴ്,സംസ്കൃതം,മറാത്തി,തെലുങ്ക് ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍,മാപ്പുകള്‍,മെഡിക്കല്‍ ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍,യൂറോപ്യന്‍ പുസ്തകങ്ങള്‍ എന്നിവയാണ് ശേഖരത്തിലുള്ളത്. ഇവിടത്തെ സംഗീതമഹാളില്‍ ശബ്ദം സ്വാഭാവികമായി ഉയരാനുള്ള സാങ്കേതികവിദ്യ പ്രയോജനപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്ന നൃത്ത -സംഗീത മണ്ഡപമുണ്ട്. റോയല്‍ മ്യൂസിയത്തില്‍ പഴയ കാലത്തെ വസ്ത്രങ്ങള്‍,ആയുധങ്ങള്‍,വെങ്കല ശില്‍പ്പങ്ങള്‍,ആനപ്പുറത്ത് ഉപയോഗിക്കുന്ന ഇരിപ്പിടമായ ഹൌദ,യുദ്ധകവചങ്ങള്‍,മറാത്ത ഭരണാധികാരികളുടെ ചിത്രങ്ങള്‍ എന്നിവ കാണാം.ഇതിനടുത്തുള്ള ക്ലോക്ക് ടവറിന് 190 അടി ഉയരമുണ്ട്. അവിടെ ഒരു മെക്കാനിക്കല്‍ ക്ലോക്കും പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു.ബൃഹദേശ്വര ക്ഷേത്രത്തില്‍ നിന്നും കൊട്ടാരത്തിലേക്ക് ഒരു തുരങ്കമുണ്ട്. അതിപ്പോള്‍ നശിച്ച നിലയിലാണുള്ളത്.അടുത്തകാലത്തായി നടരാജ വിഗ്രഹങ്ങളുടെ ഒരു മ്യൂസിയവും ഇവിടെ ആരംഭിച്ചിട്ടുണ്ട്.

കൊട്ടാരത്തില്‍ നിന്നും ഞങ്ങള്‍ പോയത് ചിന്നപ്പയുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള തഞ്ചാവൂര്‍ വീണ നിര്‍മ്മാണ കേന്ദ്രത്തിലേക്കാണ്.നായക്കുമാരുടെയും മറാത്ത ഭരണാധികാരികളുടെയും കാലത്താണ് തഞ്ചാവൂരില്‍ വീണ കലാകാരന്മാര്‍ വലിയ തോതില്‍ സരസ്വതി വീണ നിര്‍മ്മിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയത്. മികച്ച ഉള്‍ക്കാമ്പുള്ള പ്ലാവിലാണ് വീണ നിര്‍മ്മിക്കുന്നത്.മനോഹരമായ കൊത്തു പണികളും പിത്തള ഷീറ്റും സ്വര്‍ണ്ണ ഷീറ്റുമൊക്കെ ഉപയോഗിച്ച് അലങ്കരിക്കുന്ന വീണകളും ഇവിടെ നിര്‍മ്മിക്കാറുണ്ട്.വര്‍ഷങ്ങളോളം കാറ്റേറ്റ് ഉണങ്ങിയ പ്ലാവിന്‍ തടികളാണ് ഉപയോഗിക്കുക.അല്ലെങ്കില്‍ ഇവയില്‍ വിള്ളലുണ്ടാകാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട്.നരസിംഹപേട്ടയിലാണ് കലാകാരന്മാര്‍ കൂടുതലായുള്ളത്. വലിയ മികവും ക്ഷമയും വേണ്ട ഈ ജോലിയില്‍ ഇപ്പോള്‍ വളരെ കുറച്ചുപേരെ ഉള്ളു.വീണയുടെ ഓരോ ഭാഗങ്ങളും ചെയ്യുന്നത് പ്രത്യേകം കുടുംബക്കാരാണ്.ഒടുവില്‍ ഒരിടത്ത് കൂട്ടിയോജിപ്പിക്കും.ചെറുപ്പക്കാര്‍ ഈ രംഗത്തേക്ക് വരുന്നില്ല എന്നതിനാല്‍ ക്രമേണ അന്യം നിന്നുപോകാനിടയുള്ള നിര്‍മ്മാണമാണ് വീണയുടേത്.തഞ്ചാവൂരില്‍ ഇപ്പോള്‍ മികച്ച തടികള്‍ കിട്ടാനില്ല.കടലൂരില്‍ നിന്നാണ് പ്ലാവ് എത്തുന്നത്.കേരള പ്ലാവ് വീണയ്ക്ക് അനുയോജ്യമല്ല.വെള്ള കൂടുതലാണ്,വെടിക്കുകയും ചെയ്യും.ഒരു വീണ നിര്‍മ്മിക്കാന്‍ ഒരു മാസം മുതല്‍ നാല് മാസം വരെ വേണ്ടിവരും.ചിന്നപ്പയുടെ ടീം തയ്യാറാക്കിയ സ്വര്‍ണ്ണ പടി കെട്ടിയ വീണക്ക് ദേശീയ പുരസ്ക്കാരം കിട്ടിയിരുന്നു.അതിപ്പോഴും ശാലയില്‍ സൂക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്.86 വയസ്സുള്ള കലൈമൂര്‍ത്തിയാണ് പണിക്കാരില്‍ മൂപ്പന്‍.ഭൌമസൂചിക പട്ടികയില്‍ ഉള്‍പ്പെടുന്നതാണ് തഞ്ചാവൂര്‍ വീണകള്‍.പൊതുവെ പ്ലാവിലാണ് വീണ നിര്‍മ്മാണമെങ്കിലും നാഗലിംഗത്തില്‍ നിന്നാണ് രുദ്രവീണ ഉണ്ടാക്കുക.ഇത് വളരെ അപൂര്‍വ്വമായെ ചെയ്യുകയുള്ളു എന്ന് ചിന്നപ്പ പറഞ്ഞു.ചിന്നപ്പയുടെ നമ്പര്‍ 9750163636 ആണ്.

ഭൌമസൂചിക പട്ടികയില്‍ ഉള്‍പ്പെടുന്ന തഞ്ചാവൂര്‍ പെയിന്‍റിംഗ് നിര്‍മ്മാണം കാണാനും ഞങ്ങള്‍ സമയം കണ്ടെത്തി.നായക് ഭരണകാലത്താണ് ഈ കല രൂപപ്പെട്ടത്.മറാത്തകളുടെ പ്രോത്സാഹനത്തില്‍ പ്രസിദ്ധമായി.പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ സര്‍ഭോജി രണ്ടാമന്‍ ഈ കലയ്ക്ക് വലിയ പ്രാധാന്യം നല്‍കി. ഇപ്പോള്‍ ഇരുനൂറോളം കലാകാരന്മാരെ ഈ രംഗത്തുള്ളു.ഹിന്ദുദൈവങ്ങളെ ആസ്പ്പദമാക്കിയാണ് ചിത്രങ്ങള്‍ നിര്‍മ്മിക്കുന്നത്.പ്ലാവ്,തേക്ക് എന്നിവയിലാണ് നിര്‍മ്മാണം.അതുകൊണ്ട് തമിഴില്‍ പലകൈ പടം എന്നും ഈ ചിത്രങ്ങള്‍ക്ക് പേരുണ്ട്.പലകയില്‍ തുണി ചേര്‍ത്തുവച്ച്,പുളിയരിയും ചോക്കുപൊടിയും ചേര്‍ന്ന പശകൊണ്ട് ഉറപ്പിക്കും.അതിന് മുകളില്‍ കുമ്മായം ഉപയോഗിച്ചാണ് മാതൃക ഉണ്ടാക്കുക.ഇതില്‍ പ്രകൃതി വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ കൊണ്ട് ചിത്രം രൂപപ്പെടുത്തി സ്വര്‍ണ്ണ പാളികളും സുന്ദരമായ കല്ലുകളും മുത്തുകളും ചേര്‍ത്താണ് തഞ്ചാവൂര്‍ ചിത്രങ്ങള്‍ തയ്യാറാക്കിയിരുന്നത്. ഇപ്പോള്‍ സിന്തറ്റിക് നിറങ്ങളും ഉപയോഗിക്കുന്നു.സ്വര്‍ണ്ണത്തിന്‍റെ ഉപയോഗവും കുറഞ്ഞു.ഈ കലാരംഗത്തേക്ക് പഠനത്തിനായി എത്തുന്നവര്‍ കുറവാണ് എന്നതിനാല്‍ ക്രമേണ അന്യം നിന്നുപോകാവുന്ന കലാരൂപമാണ് തഞ്ചാവൂര്‍ പെയിന്‍റിംഗും.

ഉച്ചഭക്ഷണം കഴിച്ച ശേഷം ഞങ്ങള്‍ രജാലി പക്ഷികേന്ദ്രത്തിലേക്കാണ് പോയത്. പത്മാവതിക്ക് ഏറെ ആനന്ദം പകര്‍ന്ന ഇടമായി അത്. കുട്ടികളുമായി തഞ്ചാവൂര്‍ സന്ദര്‍ശിക്കുന്നവര്‍ കണ്ടിരിക്കേണ്ട ഇടമാണ് വിദേശ പക്ഷികളുടെ ഈ കേന്ദ്രം. പക്ഷികളുടെ ഇടയിലേക്ക് ഇറങ്ങിനിന്ന് അവയ്ക്ക് വിത്തുകള്‍ ഭക്ഷണമായി നല്‍കാന്‍ കഴിയുന്നു എന്നതാണ് വലിയ ആനന്ദം. അവ കൈകളിലും തോളത്തുമൊക്കെ വന്നിരുന്ന് സൌഹൃദം സ്ഥാപിക്കും. ദക്ഷിണ അമേരിക്കയിലെ മക്കാവുകള്‍,ആസ്ട്രേലിയയിലെ കൊക്കാറ്റൂസ്,ആഫ്രിക്കയിലെ ചാരതത്തകള്‍,ഏഷ്യന്‍ വാത്ത,ലവ് ബേര്‍ഡ്സ് എന്നിവയാണ് പ്രധാനം.15 ഇനങ്ങളിലായി ആയിരത്തോളം പക്ഷികള്‍. പുറമെ വിദേശത്തുനിന്നുള്ള റോഡന്‍റ്സ്, ബാള്‍ പൈത്തണ്‍,ഫെറെന്‍റ്സ്,ഗുഹോലോ,ബയേര്‍ഡഡ് ഡ്രാഗണ്‍സ്,മുള്ളന്‍പന്നി, ഒട്ടകപ്പക്ഷി,എമു,വിവിധയിനം മുയലുകള്‍,കോഴി,നായകള്‍,പൂച്ചകള്‍ ഒക്കെയും കാഴ്ചയുടെ സൌന്ദര്യം വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കുന്നു.150 രൂപയാണ് പ്രവേശന ഫീസ്.കുട്ടികള്‍ക്ക് പൊക്കം അനുസരിച്ച് വ്യത്യസ്ത നിരക്കുകളാണുള്ളത്. രാവിലെ എട്ടര മുതല്‍ വൈകിട്ട് ആറുവരെ ഇവിടെ പ്രവേശിക്കാം.

രാത്രിയിലായിരുന്നു മടക്കയാത്ര. ഒരു ദിവസം,ഒരുപാട് കാഴ്ചകള്‍. അങ്ങിനെ തഞ്ചാവൂര്‍ രണ്ടാം സന്ദര്‍ശനം അവസാനിച്ചു. ഇനിയും പോയേക്കാം.ആരെന്തറിയുന്നു,ജീവിതം നീളുകയല്ലെ നാള്‍ക്കുനാള്‍ !!